Αρετσού

Η λασπώδης και αδιάβατη τον χειμώνα περιοχή, μιας και το έδαφός της είναι αργιλώδες, η αποκομμένη και χωρίς συγκοινωνία με τη Θεσσαλονίκη λωρίδα παραθαλάσσιας γης, εκεί όπου γινόταν η υποδοχή των προσφύγων από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία για να κουρευτούν και να απολυμανθούν τα σώματα και τα ρούχα τους (εξ ου και το τόπωνύμιο «Απολυμαντήρια»), έφτασε, έναν αιώνα μετά, να καμαρώνει ως η καλοχτισμένη, δροσερή θαλασσινή αύρα της πόλης.

Το θέρετρο των Σαλονικιών στις προηγούμενες δεκαετίες, η καλύτερη πλαζ εντός του αστικού ιστού και η περιοχή όπου μεγαλούργησαν τα καλύτερα εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης. Η Αρετσού, το «Αλιευτικό Ρύσιο» των προσφύγων ψαράδων.

Οι αγρότες του Ρυσίου της Μικράς Ασίας εγκαταστάθηκαν βόρεια, στον κάμπο, φτιάχνοντας το Νέο Ρύσιο και οι αλιείς έμειναν δίπλα στη θάλασσα, δημιουργώντας από το μηδέν την Αρετσού. Κάποιοι, μάλιστα, είχαν φτάσει στην Καλαμαριά με τα καΐκια τους και είχαν αρχίσει το χτίσιμο της φήμης της Αρετσούς ως «το καλύτερο ψάρι της πόλης» από τότε. Τα πρώτα δύσκολα χρόνια έφεραν την ανάπτυξη, ο τόπος μεγαλούργησε και άρχισε να αποτελεί τον αγαπημένο προορισμό των Θεσσαλονικιών για μπάνιο, φαγητό και διασκέδαση.

Τη δεκαετία του 1970, η Αρετσού ήταν πλέον ένας θαυμάσιος οικισμός, με τα ωραία του σπίτια κρυμμένα στα δέντρα και το πράσινο, με λιγοστές πολυκατοικίες, με μαγευτικά παραθαλάσσια εξοχικά κέντρα, με μαρίνα ελλιμενισμού σκαφών και αποβάθρες, με ασφαλτοστρωμένους δρόμους, καλή ρυμοτομία, με μόνιμη και τακτική συγκοινωνία από και προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης ως την παραλία, με κίνηση και ζωή, νυχτερινή διασκέδαση και χορούς στα κέντρα και, τέλος, με την εκκλησία και το επιβλητικό διώροφο σχολείο του. Αποτελούσε και αποτελεί ακόμα ένα μαγευτικό παραλιακό θέρετρο των Θεσσαλονικέων: Ήταν και είναι πασίγνωστη για τα φρέσκα ψάρια της, τη θέα και το ηλιοβασίλεμα στον Θερμαϊκό και την πατροπαράδοτη φιλοξενία των καταδεκτικών και φιλότιμων κατοίκων της.